960”ların beat müziği yapan gruplarından progresif yapan rock grubu çıkar mı? Elbette çıkar. Birisi İngiltere’den YES grubu, diğeri İtalya’dan Le orme.
Le orme ‘Collage’ (kolaj) albümüyle 1971 yılında klasik beat müziğinden sıyrılıp, ilk progresif rock albümünü çıkardı. Albüm barok müziğiyle başlıyor. Albüme de ismini veren ‘Collage’ parçası sanki bir Dvorak süiti. Ama giriş parçası italyan klasik müzik sanatçılarından Domenico Scarlatti’ye ait.
Sonata in E major, K 380.
Ortaçağ Rönesans dönemi klasik müziklerinden fırlamış gibi. Burada Antonio Pagliuca’nın Hammond org’a müzikal anlamda bütünüyle sahip olması, parçayı tam da senfonik progresif’e örnek bir çalışma olduğunu gösteriyor.
Ben bu Le orme’nin ilk progresif rock albümünü çalınış tarzıyla aynı dönemin İngiltere’sinden çıkan ELP (Emerson, Lake and Palmer) grubuna benzetirim. Klavye’de yer alan Antonio Pagliuca Keith Emerson rolünde, kadife sesi ve bas gitarıyla Aldo Tagliapietra aynı Grek Lake ve Michi dei Rossi de tam Carl Palmer gibi. Şöyle desek yerinde olur. 1971-1973 arası Le Orme’si İtalyan ELP’si. Tabii ki bu sadece bir benzetme.
İkinci parça Eva İnverno (kış dönemi) ; şehir hayatında gece çalışan bir kadına olan aşkı anlatıyor. Nedense albümde bana en soğuk gelen parça bu. Klavye’de Antonio bir Jon Lord edasıyla Org solosu veriyor. Davul ve gitar sadece destek verir gibi. Tam bir çok iyi çalışılmış Hammond org solosu var. Kısa.
3. Parça; benim parçam. Cemento Armato. Nasıl birebir çevrilir. Şöyle olabilir. Çimentodan ordu. Şehir hayatının sıkıcılığından, alıp başını uzaklara gitmekten bahsediyor. Yaşadığı şehirden sıkılan günümüz insanını ne güzel de anlatıyor.
Bir önceki parçada ki org solosundan çok daha doğaçlamalı ve başarılı bir solo var Cemento Armato’da. 1969’un Deep Purple Jon Lord sololarını aratmıyor. Michi dei Rossi davulda Carl Palmer sanki. Albümün en uzun parçası da ‘Cemento Armato’ parçası. Diğer bütün parçalar klasik Le orme parçaları gibi kısa ve öz. Ama parçanın sonunda şarkı tam patlayacakmış gibi bir his verirken birden kesilmesi bana albümün eklektik yapısını da gösteriyor.
4. Parça, diğer ilk parça gibi Hammond org temelli tamamen italyan melodileriyle dolu. Sguardo verso il cielo. Gökyüzüne bir bakış. Şarkı söylemenin güzelliğinden bahsediyor. Şehirden kurtuluş.
Sonrasında ki 5. Parça ilk parça gibi enstrümental bir parça. Aldo’nun bas gitar şovu şarkıyı bütünüyle ilginç ve bir o kadar da bir klasik progresif rock parçası haline getiriyor. Dedim ya, eklektik bir havası var albümün. Jazz ritimlerini bu şarkı da tamamen görürsünüz. Evisione Totale (Toptan kaçış).
Son iki parça ‘İmmagini’ (görüntüler) ve ‘Morte di un fiore’ (bir çiçeğin ölümü). Her iki parça da kısa. İmmagini Peter Gabriel’li Genesis dönemi şarkı sözleri gibi. Ay’da ki derelerden, güneşte’ki bahçelerden bahsederken şehir dışı yaşamın doğallığını anlatır aslında.
‘Morte di un fiore’. Bir çiçeğin ölümüne üzülürmüsünüz. Şehir insanının nasıl bir yıkılmış, yakılmış bir kale’ye üzülürse, kırlar da yaşayan insanlarında üzüleceği şey, bir çiçektir.
‘Morte di un fiore’ klasikleşmiş Le orme şarkısıdır. Eski bir kot pantolon ile çayırların ortasında uzandığınızı ve bu parçayı dinledeğinizi hayal edin.
Çünkü Le orme’de aynısını yapıyor bu parçada.
Albümde ki bütün parçalar Antonio Pagliuca ve Aldo Tagliapietra tarafından yazılmıştır.
1. Collage (4:42)
2. Era inverno (5:00)
3. Cemento armato (8:08)
4. Sguardo verso il cielo (4:12)
5. Evasione totale (6:56)
6. Immagini (2:58)
7. Morte di un fiore (3:00)
- Aldo Tagliapietra / Vokal, Bas Gitar, Klasik Gitar
- Toni Pagliuca / Org ve Klavye
- Michi Dei Rossi / Davul ve Perküsyon
Le orme ‘Collage’ (kolaj) albümüyle 1971 yılında klasik beat müziğinden sıyrılıp, ilk progresif rock albümünü çıkardı. Albüm barok müziğiyle başlıyor. Albüme de ismini veren ‘Collage’ parçası sanki bir Dvorak süiti. Ama giriş parçası italyan klasik müzik sanatçılarından Domenico Scarlatti’ye ait.
Sonata in E major, K 380.
Ortaçağ Rönesans dönemi klasik müziklerinden fırlamış gibi. Burada Antonio Pagliuca’nın Hammond org’a müzikal anlamda bütünüyle sahip olması, parçayı tam da senfonik progresif’e örnek bir çalışma olduğunu gösteriyor.
Ben bu Le orme’nin ilk progresif rock albümünü çalınış tarzıyla aynı dönemin İngiltere’sinden çıkan ELP (Emerson, Lake and Palmer) grubuna benzetirim. Klavye’de yer alan Antonio Pagliuca Keith Emerson rolünde, kadife sesi ve bas gitarıyla Aldo Tagliapietra aynı Grek Lake ve Michi dei Rossi de tam Carl Palmer gibi. Şöyle desek yerinde olur. 1971-1973 arası Le Orme’si İtalyan ELP’si. Tabii ki bu sadece bir benzetme.
İkinci parça Eva İnverno (kış dönemi) ; şehir hayatında gece çalışan bir kadına olan aşkı anlatıyor. Nedense albümde bana en soğuk gelen parça bu. Klavye’de Antonio bir Jon Lord edasıyla Org solosu veriyor. Davul ve gitar sadece destek verir gibi. Tam bir çok iyi çalışılmış Hammond org solosu var. Kısa.
3. Parça; benim parçam. Cemento Armato. Nasıl birebir çevrilir. Şöyle olabilir. Çimentodan ordu. Şehir hayatının sıkıcılığından, alıp başını uzaklara gitmekten bahsediyor. Yaşadığı şehirden sıkılan günümüz insanını ne güzel de anlatıyor.
Bir önceki parçada ki org solosundan çok daha doğaçlamalı ve başarılı bir solo var Cemento Armato’da. 1969’un Deep Purple Jon Lord sololarını aratmıyor. Michi dei Rossi davulda Carl Palmer sanki. Albümün en uzun parçası da ‘Cemento Armato’ parçası. Diğer bütün parçalar klasik Le orme parçaları gibi kısa ve öz. Ama parçanın sonunda şarkı tam patlayacakmış gibi bir his verirken birden kesilmesi bana albümün eklektik yapısını da gösteriyor.
4. Parça, diğer ilk parça gibi Hammond org temelli tamamen italyan melodileriyle dolu. Sguardo verso il cielo. Gökyüzüne bir bakış. Şarkı söylemenin güzelliğinden bahsediyor. Şehirden kurtuluş.
Sonrasında ki 5. Parça ilk parça gibi enstrümental bir parça. Aldo’nun bas gitar şovu şarkıyı bütünüyle ilginç ve bir o kadar da bir klasik progresif rock parçası haline getiriyor. Dedim ya, eklektik bir havası var albümün. Jazz ritimlerini bu şarkı da tamamen görürsünüz. Evisione Totale (Toptan kaçış).
Son iki parça ‘İmmagini’ (görüntüler) ve ‘Morte di un fiore’ (bir çiçeğin ölümü). Her iki parça da kısa. İmmagini Peter Gabriel’li Genesis dönemi şarkı sözleri gibi. Ay’da ki derelerden, güneşte’ki bahçelerden bahsederken şehir dışı yaşamın doğallığını anlatır aslında.
‘Morte di un fiore’. Bir çiçeğin ölümüne üzülürmüsünüz. Şehir insanının nasıl bir yıkılmış, yakılmış bir kale’ye üzülürse, kırlar da yaşayan insanlarında üzüleceği şey, bir çiçektir.
‘Morte di un fiore’ klasikleşmiş Le orme şarkısıdır. Eski bir kot pantolon ile çayırların ortasında uzandığınızı ve bu parçayı dinledeğinizi hayal edin.
Çünkü Le orme’de aynısını yapıyor bu parçada.
1. Collage (4:42)
2. Era inverno (5:00)
3. Cemento armato (8:08)
4. Sguardo verso il cielo (4:12)
5. Evasione totale (6:56)
6. Immagini (2:58)
7. Morte di un fiore (3:00)
- Aldo Tagliapietra / Vokal, Bas Gitar, Klasik Gitar
- Toni Pagliuca / Org ve Klavye
- Michi Dei Rossi / Davul ve Perküsyon
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.