'Bilim Merakı' isminde okuduğum bir kitap vardı. Şuan muhtemelen o kitabın baskısı da yoktur. Yazar kitabı konulara 3-4 parçaya bölmüş. Bölümlerden birisi tarih üzerineydi. Tarih bölümünde Latinler hakkında yazdığı bir yer de vardı. İyi hatırlıyorum, yazar; günümüzde ki İtalyanlar latince'yi kolayca okuyup, anlayabiliyorlar diyordu. Yazarın düşüncesi o yöndeydi. Buraya gelince o düşüncenin sadece düşünce olduğunu rahatlıkla gördüm. İtalyanlar, latinceyi aldıkları eğitim sayesinde anlıyorlardı.
On küsür yıl önce Berlusconi politikaları sayesinde latince dersi eğitimden kaldırılmış durumda. İtalyanların yeni nesli latinceden bir haber olarak yetişiyor.
Aslında sadece latince ile sınırlı değil. O, Fellini İtalyasının yerinde yeller esiyor. Lokantalar, resturantlar yok denecek kadar az. Her yer pizzacılar ve barlar ile dolu. İtalyanlar fast-food tarzı tüketim kültürünün içine düşmüş. Lokanta desen, günümüz İtalyanların yeni nesli muhtemelen bilemeceyecek. Yani günümüz İtalya'sı artık o eski İtalya değil. Eski İtalya'nın havası da yok, suyu da yok. Tamamen tüketimcilik üzerine kurulu bir toplum.
Quella Vecchia Locanda, Böyle Eski Lokanta. İtalyan senfonik progresif rock'ının en iyi albümlerinden ikisine imza atmışlar. Benim için İtalyan progresif rock müziğinden bi haber olanlar, progresif rock'ın yarısından haberleri bile yoktur.
'Il Tempo Della Gioia' grubun ikinci ve son albümü. İlki PFM'nin, Banco'nun, Le Orme'nin progresif rock için başyapıtlar çıkardığı 1972 yılında çıkar. Aynı yıl PFM ve Banco ikişer albüm çıkarmışlardı. Her iki albümde başyapıt albümler. Progresif rock için temel albümler de diyebilirim. Genelde kısa dönemli gruplar ilk albümde yüksek kalitede müzik üretip, ikinci ve sonraki albümler de sırf ticari yönü hesaba kattıkları için kaliteyi düşürürler. Quella Vecchia Locanda'nın ise öyle bir durumu yok. En az ilk albümü kadar, ikinci albümü 'Il Tempo Della Gioia' da yüksek kaliteli bir müzik albümü.
Albümü hazırlarlarken etkilendikleri yada feyzaldıkları müzik türlerini şöyle yazabilirim. Avant-garde, caz türleri, folk müzik, İtalyan klasik müziği, opera ve tabii ki rock. En önemlisi de albümün stüdyo kaydının neredeyse kusursuz oluşu. Sanki 1974 yılında değil de geçen ay kayıtedilmiş gibi.
'Villa Doria Pamphili', klasik caz (oda cazı) piyanosuyla giriş yapılır albüme. Vokal ve folk ezgileriyle eşlik eden keman, nakarat kısmında klasik italyan klasik müziğine döner. Sonu klasik italyan piyanosu ile biter. Başlangıç parçası için de çok iyi.
'A Forma Di', King Crimson'ın Lizard albümünde ki keman benzer bir tonla başlar. Sürekli yükseliyormuş hissi veren parça, ilk önce gitar, yan flüt (Clarino), keman ve son olarak operavari korosuyla albümün en kaliteli parçası. Eğer grup müzik yapmaya devam etmiş olsaydı muhtemelen İtalyan progresif rock'ının marşı olurdu. Tabii benim öngörüm.
'Il Tempo Della Gioia' 'Islands' ve 'Lizard' dönemi King Crimson mantığında ki parça, albüme de ismini veriyor. Vokalin sesini sevmesem de, harika bir parça. Caz benzeri bas gitar (ve kontrabas) ve davul parçayı baştan sona götürüyor. Org kullanımı da fazlasıyla iyi ama ben olsaydım bir önce ki 'A Forma Di' parçasını albüm ismi yapardım.
'Un Giorno, un Amico' parçasında en beğendiğim kısım sanırım yükselmeye başlayıp bir türlü patlama yapılamayan kısmı ve sonrasında gelen keman solosu. Keman solosu avant-garde değilde bambaşka bir şey. Caz piyanosu ve klarnet senfonik parçaya daha da farklı bir hava katıyor. Evet, parçanın sonunda sözler giriyor ve bu kez avantgarde tarzında keman çalmaya başlıyor. 'Un Giorno, un Amico' albümün en çok doğaçlama yapılan parçası. Klarnet ve keman'ı hem ayrı ayrı hem aynı anda birlikte dinlemeyi her grupta bulamazsınız.
'E Accduto un Notte' albümde ki gitar, bas, davul odaklı, daha doğrusu progresif rock'a en yakın olanı. Keman yine bu parçada da King Crimson'dan David Cross gibi avantgarde tarzında çalınıyor. Parçanın büyük bir bölümünü sözler kapsıyor ancak sonunda ki kısa süren keman ve yan flüt soloları albüm bitiriyor.
Quella Vecchia Locanda grubu progresif rock yada İtalyan progresif rock için temel bir grup olmasa bile yapmış oldukları iki albümde senfonik progresif rock için temeldir. İtalyanların yaptığı progresif rock dinlenmeden de progresif rock hakkında konuşulması bana çok saçma gelmiştir. Hal da öyle.
1. Villa Doria Pamphili (5.27)
2. A Forma Di (4.07)
3. Il Tempo Della Gioia (6.15)
4. Un Giorno, un Amico (9.39)
5. E Accduto un Notte (8.16)
Süre : 33.52
Claudio Filice / Keman
Giorgio Giorgi / Vokal, Flüt,
Massima Giorgi / Bas Gitar, Kontrabas, Vokal
Massimo Roselli / Vokal, Org
Raimondo Cocco / Vokal, Gitar, Trompet (Yan Flüt), Klarnet
Patrick Fraina / Davul, Vokal
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.