Le Orme - Uomo di Pezza 1972

Progresif rock deyince aklıma nasıl ilk olarak King Crimson, Vdgg, YES, Genesis gibi gruplar geliyorsa, italyan progresif rock deyince aklıma ilk gelen gruplardan biri, PFM ve Banco ile birlikte Le Orme. Zaten üç grupta italyan progresif rock'ının devleri.


Ancak Le orme benim için diğer ikisinden farklı. Le orme, ilk dinlediğim italyan progresif rock grubu. Hangi albümüydü, tam olarak hatırlayamıyorum ama 70'lerde ve 80'lerde çıkardıkları bütün albümleri 10 yıldan fazla bir süre önce dinlediğimi hatırlıyorum.

Bu yazıyı yazmak için albümü bulup, neredeyse 10 yıl sonra tekrar dinlemeye başladığımda bana biraz nostalji yaşattı. Yaşım çok büyük değil belki ama 10 yıl da az bir süre değil. Şuan hangi Le orme parçasını dinlesem bana aynısını yaşatır.

Le orme, italyan progresif rock'ının üç devinin içinde ilk albüm çıkartan grubu. 1972 yılında PFM ve Banco ikişer albümle progresif rock dünyasına girerken, Le orme'nin bu 'Una Dolcezza Nuova' albümü üçüncü çalışmasıdır.

İlk albümü saykodelik pop yada saykodelik beat müziği diyebileceğim türden. İkinci albümü 'Collage' (geçen yıl yazdım, bu blog'da var) ise senfonik progresif rock'a en güzel örneklerden biri. Üçüncü albüm olan 'Una Dolcezza Nuova' ise kimilerince Le orme'nin doruk noktası, kimilerine göre en iyi italyan progresif rock albümlerinden. Benim içinse bundan sonra ne zaman dinlesem nostalji yaşatacak bir albüm.

'Una Dolcezza Nuova'; 1972 yılında, 'Collage' albümünden sonra çıkan ve Le Orme'nin en çok bilinen ve övülen albümü. Bu kadar övülmesinde de haklılık payı yok değil. Albüm başından sonuna kadar 70'lerin o romantik, duygusal, iç rahatlatıcı havasını yansıtıyor.

Albümün en iyi parçası yada benim favori parçam, 'Figure Di Cartone' adlı çalışma. ELP'den Greg Lake parçalarına benziyor. Uzun aradan sonra tekrar dinleyince ELP'den çok daha iyi olduğunu farkettim. Üç dört kez üstüste dinlesem sıkılmayacağım bir parça. Aldo'nun başka dünyalara götüren o kadifemsi vokali üzerine, Antonio'nun kısa ama büyüleyici mellotron solosu anlatılmaz duygular yaşatıyor. Tabii, Michi'nin davul ritimlerini de unutmamak gerek.

Albümde hoşlanabileceğiniz tek parça yok. Örneğin, albüme ismini veren 'Una Dolcezza Nuova' parçası. Le Orme bir önceki albümünde 19. yüzyıl klasik müziğin romantik döneminden bölümler katarken, bu parçayı dinlemeye başladığınız an 20. yüzyılın başlarında klasik müziğin etkisini duyuyorsunuz. Öyle ki konuk olarak katılan müzisyen'in piyano çalışı bana Stravinsky müziğini hatırlatıyor. Parçayı dinlemeye başladıktan sorna kilise org'ları ve davul ile başladığına aldanmayın; klasik müziğini anımsatan piyano, parçayı bambaşka yerlere götürüyor.

Bir başkası sanırım albüm üzerinde en çok çalıştıkları, 'La Porta Chiusa' (kapalı kapı) parçası. Çok güçlü ve anlamlı sözlerin üzerine mükemmel denilecek bir müzikal anlayış konulmuş olması, üzerinde çok çalışıldığını gösteriyor.

'La Porta Chiusa', avant-garde, caz, folk müziğin içiçe geçmiş bir hali gibi. King Crimson yada VDGG gibi eklektik müzik anlayışına sahip daha popüler bir grup böyle bir parçayı yaratmış olsaydı, progresif rock'ın temel alınacak parçalarından biri haline gelirdi, bu kesin.

Le Orme'nin bu 'Una Dolcezza Nuova' albümünü bütün Le Orme albümleri gibi herkese her koşulda  tavsiye ederim. Bu albümün grubun diğer albümlerinden farkı yada albenisi olan tek tarafı, ingilizvari org, synth, melletron, davul kullanımları. Yoksa müzik yine Le Orme'nin kendine özgü müziği ve grup bu ikinci progresif rock örneği ile italyan progresif rock devinden biri olmayı hakediyor.

1. Una Dolcezza Nuova (5.28)
2. Gioco Di Bimba (2.54)
3. La Porta Chiusa (7.28)
4. Breve Immagine (2.42)
5. Figure Di Cartone (3.48)
6. Aspettando L'Alba (4.43)
7. Alienazione (4.43)

Sure : 31.46

Aldo Tagliapietra / Vokal, Bas Gitar, Elektrik Gitar, 12 Telli Akustik Gitar
Antonio Pagliuca / Org, Sytnh (Ses düzenleyici), Piyano, Klavnet, Mellotron
Michi Dei Rossi, Davul, Perküsyon, Çanlar

Konuk Gian Piero Reverberi / Piyano (1. parça), Yapımcı

Kapak Resmi : Walter Mac Mazzieri