Anglagard - Hybris 1992

70'lerde en yüksek kaliteye(ve popülerliğe) ulaşan progresif rock müziği hala değişmez bir şekilde favorimdir. 80'lerde ve 90'larda devam eden 70'lerin grupları olsa da, yaptıkları müziğin o eski anlayıştan çok farklı bir hal aldığı için çoğu zaman o albümleri dinlemek aklıma bile gelmez.


Günümüz progresif rock grupları da en az 70'lerde ki kadar çoktur. Ancak müzik anlayışları 70'lerden bir hayli farklıdır. Her ne kadar 70'lere özenen bir çok grup varsa da, ortaya çıkardıkları albümler biraz farklıdır. Nitekim, 70'lerin müzik anlayışını taşıyan gruplar az da olsa var. İlk aklıma gelenler Wobbler, Izz, Diagonal, Gargamel, Wolf People grupları. Maalesef bu saydığım gruplar şuan Porcupine Tree grubu kadar bilinmiyorlar. Eğer 70'lerin progresif rock anlayışı sizin içinde favorinizse, bu gruplara göz atmanızı öneririm.

Bu anlayışa sahip bir başka grup ise Anglagard. 90'ların başında çıkardıkları iki albümle progresif rock müziği içinde çok önemli bir yer tutmuşlardır. İlk çıkardıkları albüm, 'Hybris''de King Crimson, YES, Genesis, Elp, Banco, Pfm gibi progresif rock müziğin efsane gruplarının müziğini görüyorsunuz.

Başlangıç parçası 'Jordrök', girişiyle bana Banco'nun müziğini hatırlatıyor. Ancak parça Banco tarzında devam etmiyor. Albümdeki diğer parçalar gibi 70'lerin kült gruplarının atmosferini kolaylıkla yakalıyorsunuz. Misal ben, Steve Hackett ve Steve Howe gitarını, Peter Gabriel flütünü, Vittorio Nocenzi'nin org ve synth kullanımını rahatlıkla görebiliyorum. Tabii bu, 70'lerin progresif rock  müzisyenlerin taklidini yapıyor olduğunu anlamına gelmiyor. Söylemeye çalıştığım, 70'lerin müzikal anlayışlarını 90'lara 2000'lere taşınmasıdır önemli olan.

'Vandringar I Vilsenhet', ilk parçaya göre biraz daha melodik ve biraz daha YES, Genesis müziğine yakın. Elektrik gitar kullanımı bu parçada Steve Hackett tarzını ön plana çıkarmış. Parça melodik bir şekilde başlayıp öyle devam etmiş olsa da, final King Crimson, VDGG tarzı avantgard bir havada bitiyor.

İlk iki parçada ki karışık müzikal yapı 'Ifran Klarhet Till Klarhet' parçasında da devam ediyor. Bu parçada YES müziği anlayışı ile başlıyor. Kadın vokal'in parçayı okuması, Peter Hammill'in isyankar vokalini hatırlatıyor. Sonrasında giren gitar ise Genesis'in 'Musical Box' parçasında ki Steve Hackett gitar tınılarını hatırlatıyor.

Albümdeki parçaları benzerlikler kurarak anlatıyorum ki, Anglagard dinleyip merak eden olursa hangi gruplardan esinlenildiği, yol gösterici olsun.

Son parça, 'Kung Bore'. İlk üç parça gibi bu parçanın üzerinde de 70'lerin müzik anlayışı var. 'Kung Bore', sanırım albümdeki en iyi son'a sahip parça. Patlamaya hazır bomba etkisi yaratan mellotron kullanımı yanında kayıp giden gitarın sesi bir anda Chris Squire benzeri bir bas gitar kesilip, 'Close to Edge' mükemmelliğine ulaşıyor. Böyle başyapıtlık bir albüme, böyle mükemmel bir son.

Anglagard grubu da her dinlediğimde bana 70'lerin progresif rock anlayışını yansıttığı için günümüzün favori gruplarımdandır. Kaotik, avantgard atmosferin altında folk müziğin, klasik müziğin esintilerini cazımsı bir havada duymak, 70'lerin müzik anlayışının devam ettiğini görmek, bana büyük bir haz veriyor.

Anglagard'ın bu ilk albümü, 'Hybris'; kendisine ben prog dinliyorum diyen herkesin bilmesi hatta ezberlemesi gereken bir albüm.

1. Jordrök (Earth Smoke) (11.10)
2. Vandringar I Vilsenhet (Wanderings in Confusion) (11.53)
3. Ifran Klarhet Till Klarhet (From Clarity to Clarity) (8.04)
4. Kung Bore (King Winter) (12.57)

Süre : 44.04

Tord Lindman / Elektrik Gitar, Plastik ve Çelik Akustik Gitar, Vokal
Jonas Engdegard / Elektrik Gitar, Plastik ve Çelik Akustik Gitar
Thomas Johnson / Mellotron, Hammond (B-3 & L-100), Synth (Ses Düzenleyicisi)(Solina, Korg), Piyano, Klavnet, Elektrik Kilise Orgu
Anna Holmgren / Flüt, Vokal
Johan Högberg / Bas Gitar, Bas Gitar Pedalı, Mellotron (Efektler)
Mattias Olsson / Davul, Tamborin, Gong, Perküsyon, Ziller, Glockenspiel, Bongo, Afrika Davulu

Kapak Tasarımı / Göran Stenberg, Anders Johansson